2777. Piękny? początek, pięknej zimy.

Prawa ręka Marii przed i po "nastawieniu" złamania.

 Zaczęło się, w ostatni piątek (21.01.), całkiem fajnie i radośnie. Śniegu nasypało z 20 cm, było coś około zera. Biel przykryła wszystkie niefajne widoki śmieciowe i pozostałości po ulubionych pieseczkach. Tylko spacerować lub... wybrać się na zakupy pokonując niewielkie jeszcze zaspy "zakupowym wózeczkiem" - przecież do sklepu nie daleko.

Wybranie "zakupów" zamiast spaceru okazało się być w wielu wymiarach brzemienne w skutki, tyle niespodziewane, a nawet radykalnie - na jakiś dłuższy czas - zmieniając sposób Marii i mojego życia.

A początek wszystkiego zaczął się od poślizgu na nie odśnieżonym jeszcze chodniku i dosyć niespodziewanego kontaktu pośladkowego z podłożem. Pupa niewiele ucierpiała, bo i śnieg mięciutki, i do chodnika nie było zbyt daleko, jednak Maria "siadając" w sposób - można rzec - odruchowy oparła się na prawej ręce.

I zaczął się mniej przyjemny czas. Nad nadgarstkiem coś chrupnęło, zabolało i dłonią nie dało się bezboleśnie poruszać. 

Szpital Kliniczny MSWiA i usytuowany tam SOR niedaleko na szczęście, więc bez wzywania karetki pogotowia dotarliśmy po kilku minutach. I zaczęło się, i trwało ponad 12 godzin.

• do pomieszczeń SOR może wejść wyłącznie osoba cierpiąca bez towarzyszących;
• pobyt na SOR składa się głównie z oczekiwania na: rejestrację, wywiady lekarskie, test c-19, badanie krwi, zdjęcie rtg, diagnoza - złamane obie kości przedramienia powyżej nadgarstka - nastawienie, gipsowanie, ponowne zdjęcie rtg z gipsem, diagnoza i sporządzenie wypisu;
• poszkodowani oczekując na kolejnych lekarzy, dochodzących z oddziałów szpitalnych, wysiadują krzesła na korytarzu-poczekalni przy ciągle otwieranym wejściu do podjazdu karetek pogotowia;
• samowolne opuszczenie SOR, np. wyjście "na papierosa" (elektronicznie sterowane drzwi wejściowe) traktowane jest przez rejestratorów, jako rezygnację z ewentualnych zabiegów czy zaopatrzenia medycznego, i takie dokumenty "palacz" otrzymuje. Awanturuje się, nie chce wyjść? pomoże mu w podjęciu odpowiedniej decyzji błyskawicznie przybyły patrol policji;
• uwagi i narzekania na niemożliwie długie oczekiwanie na "zajęcie się" cierpiącym, kwitowane jest przez personel: "podziękujcie rządowi za taki stan rzeczy" - w domyśle brak dostatecznej ilości pracowników medycznych - jeden dyżurujący lekarz ortopeda, dyżurujący na oddziale od czasu do czasu "wpada na SOR", by pozałatwiać oczekujących na pomoc, a to wszystko trwa przez coraz bardziej wydłużające się godzinami cierpienia;
• zgodnie z regułami SOR-u jego opuszczenie następuje dopiero po wydaniu "zaopatrzonej osobie" tzw. "wypisu" czyli Karty informacyjnej leczenie szpitalnego;
• być może, by przyjęcie na SOR i doraźna pomoc tamże udzielona, może być uznane za "leczenie szpitalne" (i odpowiednio opłacana przez NFZ) kiedy jej trwanie to minimum 12 godzin - stąd tak długi pobyt Marii w tym nieprzyjaznym dla pacjenta miejscu.

Teraz czeka nas przynajmniej miesięczny okres pożycia "na trzy ręce" sterowane z jednego ośrodka decyzyjnego.