Płynie i płynie ten czas nasz jedyny. Ucieka gdzieś tam niepostrzeżenie i nie zamierza wrócić, i nie pozwala na poprawienia, zatarcie błędów czy przeoczeń, których można byłoby uniknąć przy stosowaniu wiekszej uwagi czy rozsądku. Mija nas ten czas, a coraz go mniej i mniej przed spodziewanym zakończeniem realnej działalności, czy jej zaniechania przez ucieczkę w eskapizm. Już się nie da przełożyć coś, coś tam, na później, na czas "na emeryturze", jak się wcześniej odsuwało nadmiar zajęć czy hobbystycznych fanaberii - już nie można! Już każdy zamysł spełniać w chwili jego "wymyślenia", w momencie kiedy jeszcze "można"...
