2383. Przez ciekawość

Moja nieobecność, dosyć spora, na blogu spowodowana została ciekawością... Zainteresowało moich bliskich, i mnie też, co kryje się pod moimi powłokami brzusznymi. Do tej pory tam nie zaglądałem, a atlasy anatomiczne nie personalizują dając jedynie ogólny obraz "środka" i tego co tam jest ukryte.

I się zaczęło...

USG wykazało jakiś guz/polip wewnątrz pęcherza moczowego. Specjalista urolog wypisał skierowanie do szpitala, gdzie po ponownych badaniach położono mnie na stole operacyjnym, by laparoskopowo, po znieczuleniu zastrzykiem w kręgosłup, pozbyć niechcianego elementu przywołanego do istnienie "ciekawością".

Ciekawość tę zaspokoił bardzo szybko operator, ordynator oddziału urologii w Miejskim Zespolonym Szpitalu w Olsztynie, oświadczając, że: to żaden guz, ani polip, a tym bardziej cancer, tylko "cień" rzucany do wnętrze pęcherza przez przerośnięty gruczoł prostaty. 

"Cień" usunięto przez "podcięcie" - jak poinformował operator - bo jak już się było w środku, to trzeba było coś wyciąć do badań histopatologicznych (na wyniki badań czekam!).

Teraz zaczyna się jakby druga część szpitalnej epopei.

Zabieg zakończył się optymistycznie, ale byłem nadal kompletnie i dokładnie znieczulony. Znieczulenie zamiast ustępować zaczyna się przesuwać coraz bardziej powyżej tzw. pasa, a ciśnienie spadać. Pani anestezjolog i główna pielęgniarka decydują się na przewiezienie mnie na salę pooperacyjną i podłączenie do aparatury śledzącej.

Wsiadamy do windy, ja na wózku bezwładny, pod opieką obu pań i... winda w połowie piętra staje! Wysiłki opiekunek asystujących w transporcie, by winda ruszyła - nieskuteczne. Zaczyna się gorączkowe poszukiwanie kogoś, kto potrafi platformę windy uruchomić. Personel medyczny tego nie potrafi, schodzą się lekarze i pielęgniarki, przyszedł "mój operator"...

I trwa to ponad pół godziny. W tym czasie leżę bezwładny jak kamień, nie można mierzyć mojego ciśnienia, a więc ustalić stanu w jakim aktualnie się znajduje - szczęśliwie nic się nie dzieje chociaż nikt tego nie może stwierdzić.

W końcu znaleziono elektryka. Przybiega, uruchamia windę i ratuje nas. Panie wracają na operacyjną, mnie odwożą na oddział, a elektryk, który nas wyciągnął z windy... mdleje z przejęcia i trzeba mu udzielić pomocy medycznej.

W szpitalu wyleguję się jeszcze przez dwa dni. "Zaopatrzony" w leki, wypisy i zalecenia wracam do siebie pod opiekę, znacznie lepszej niż szpitalna, pod opiekę mojej lepszej połowy.

I tak, to najzwyklejsza "ciekawość" może sprowadzić ciąg zdarzeń, których nikt by się nie spodziewał. 

PS. By nie wydłużać postu, nie opisałem perypetii związanych z przebiegiem przyjęcia na szpitalny oddział - trzeba było być dosyć asertywnym, by nie dać zbyć chociażby "brakiem miejsc". Ale to historia na (być może) kolejny post.