2414. Żoliborski syndrom sztockholmski.

Kiedy upodlonej przemocą ofierze, po odebraniu jej części praw, zaczyna taki stan psychiczny odpowiadać, mamy do czynienia z syndromem sztokholmskim. Im dłużej trwa stan uzależnienia od osób wymuszających na ofierze określone zachowania, tym więź ofiary z tymi, którzy je krzywdzą wzrasta do poziomu zwyczajności, do stanu "naturalnej, a więc naturalnej egzystencji. Ci którzy są bardziej uodpornieni na poddanie się tytułowemu syndromowi podlegają coraz bardziej wyszukanym zabiegom w celu przełamania oporu.

Czyż nie podobnie wygląda "stan psychiczny" sporej części moich Rodaków, którzy z jakimś masochistycznym zacięciem pozwalają na - co wielokrotnie wymieniałem już: łamanie konstytucji, praw człowieka i obywatela, sprawiedliwości społecznej i sądownictwa. Pozwalają na systematyczne likwidowanie niezależności kolejnych urzędów i instytucji państwowych.

Nie widzą zagrożeń dla siebie i swojej wolności osobistej? Tak głęboko nasiąknęli już syndromem sztokholmskim, że nie zauważają, jak coraz ciaśniej oplatają ich centralistyczny, mono partyjne PiSmacki rozprzestrzeniające się z warszawskiego Żoliborza.

Sztokholmscy porywacze 6 osób w 1973 roku, porwanych "nagradzali" różnymi ułatwieniami w czasie uwięzienia, co jeszcze bardziej utwierdzało więź emocjonalną obu stron dramatu.

Czyż taką formą "syndromowego" nagradzania nie są rozliczne, rzeczywiste i obiecywane, "plusy"? "Nagrody" za zgodę na przyjęcie tych wszystkich "reform" i "zmian" proponowane i realizowane przez rządzących, kierowanych socjotechnicznie przez jedną osobę.

Im dłużej ta ideologiczna przemoc trwa, tym bardziej skutki "syndromu sztokholmskiego" są widoczne i pogłębiają się u coraz większej grupy obywateli.  
A tak już na koniec przypomnieć warto werbalny początek i powód "żoliborskiego syndromu sztokholmskiego".