2593. W bańce.

 Pandemia, surowe nakazy zakazy związane z próbami przewalczenia jadowitej śmiertelności wirusa, który już opanował wszystkie zakątki globu tam gdzie żyją ludzie -  a może i w kosmos się dostał ścigając, póki co nielicznych, podróżników w bezkres wszechświata. Wszystko to radykalnie zmieniło życie jeszcze nie zmarłych członków obecnej populacji.

Nie zważa to krwiożercze draństwo na: kolor skóry, wykształcenie, wiek, płeć, a nawet na język jakim posługuje się zarażany osobnik, wszystkich obdziela po równo - chociaż nie w tym samym stopniu. Jednych likwiduje od razu, innym nakazuje wielotygodniowe męczarnie wyłączając z działania część płuc, a jeszcze innych zaraża bezobjawowo w bonusie dodając możliwość bezobjawowego zarażania innych.

Zaczynamy się przyzwyczajać do życia w ramach wyznaczonych obroną przed skutkami spotkania się z wirusem. Zaczynamy przyzwyczajać się do tzw. "obostrzeń" mających tę obronę uczynić skuteczniejszą. Zaczynamy żyć w odosobnieniu, na uboczu, bez kontaktów bezpośrednich, face to face, z innymi nawet najbliższymi - chyba, że jeden, wspólnie zajmowany lokal nie pozwala na to. Zaczynamy żyć "w bańce".

Żyjemy w tych bańkach, wielo i jednoosobowych (te ostatnie są najbardziej przykre) przyzwyczajamy się do samotności, do samotności we dwoje, w troje itd. Urządzamy się w tych bańkach jak najwygodniej, uszczelniamy je, zabieramy je ze sobą na spacery nawet ze psem. 

Każda bańka to niczym oddzielny, własny świat, do którego rzadziej, niż częściej, dopuszczamy innych. Nie mówiąc już na pozwolenie "wejścia" do wnętrza własnego światu, ale nawet zbliżenie się "spacerowe" tych wyimaginowanych baniek nie jest dopuszczalne. A jak już widziany jest osobnik bez maski lub z wystawionym ponad nią nochalem  ścianki bańki zostają mentalnie wzmocnione, a osobnik łukiem omijany.

Ta atomizacja rodzinna, czy nawet śródrodzinna, oddala od siebie bliskich do tej pory sobie ludzi. Im dłużej nakazowa atomizacja będzie trwała, tym trudniej i dłużej potrwa późniejsza ich odbudowa.

Każdy mijany na spacerze człowiek, każdy dzwoniący do drzwi mieszkania, każdy współpasażer komunikacji miejskiej, kierowca taksówki która nas dowozi, ba nawet pani/pan w bibliotece podający zamówione siecią książki uważani są groźnych, za niebezpiecznych, mogących przebić ściankę "bańki".

Idźmy dalej. Rodzinne bańki będzie można łączyć we wspólnoty baniek blokowych, łączących budynki jednej, czy kilku ulic, osiedlowych, wreszcie miejskich, wiejskich, gminnych, powiatowych, wojewódzkich. Z przemieszczeniem się z bańki do bańki będzie wymagać odpowiednich dokumentów zaświadczających o zdrowiu "podróżnika" i wyrażeniu na "podróż" odpowiedniej zgody.

By już nie dywagować, nie antycypować przyszłości poprzestanę na wyrażeniu obawy obecnymi objawami eskapizmu i zakodowanym już w świadomości, stronieniu od drugiego człowieka, Ci co przeżyją będą mieli trudne zadanie w dziele odbudowy zaufania ludzi między sobą.