2987. Wielka Gra

 Wziąłem udział, Proszę Państwa w "Wielkiej Grze" z wiedzy o książkach Stephena Kinga: "Lśnienie" i "Doktor Sen". W konkursie dla tych którzy się zgłoszą organizowanym przez Miejską Bibliotekę Publiczną w Olsztynie w jej filii "Planeta". Nazwa "Planeta" przyjęta, gdyż owa filia mieści się w kompleksie planetarium.

Odważyłem się "wystąpić" uważając, że na tyle znam się na literaturze S. Kinga co nie pozwoli na publiczne ośmieszenie się. Moja pewność nieco spadła jak w eliminacjach i w finale zająłem miejsce trzecie pokonany przez parę młodych ludzi, których zsumowany wiek był mniejszy od mojego.

Nie tłumaczy mnie to, gdyż mogłem się lepiej przygotować, zwłaszcza że różnice punktowe między parą prowadzącą a moimi wynikami nie okazały się tak wielkie jak się obawiałem.

Nagrody pamiątkowe oczywiście były i najważniejsze z dyplomem odpowiednim, jak widać obok, bo nie o gratyfikacje chodziło a o sprawdzenie siebie samego i mojej kulejącej coraz bardziej pamięci.

Wielka Gra była sprawdzeniem wiedzy zapisanej we wspomnianych książkach, ale na "jasieczkach" dano obrazki z filmowanych ich wersji. Na "mojej" widać twarz zmrożonego "na śmierć" Jacka Torrensa (znakomita rola Jacka Nicholsona) - w książce Jack Torrens ginie w pożarze Hotelu Panorama powstałym w wyniku wybuchu kotła CO.

Przygotowałem się do Gry, było to konieczne po latach nie zaglądania na stronice książek przez: obejrzenie filmów (co było błędem) ponownego przeczytania książek i odsłuchania ich audiobooków.

Na koniec tego auto peanu chcę wyeksponować jeden problem, który S. King porusza drastycznie i wrogo niemal we wszystkich swoich dziełach - a przeczytałem je wszystkie (te które wydano w Polsce), jest to choroba alkoholowa, czyli ordynarny alkoholizm różnych książkowych mniej czy bardziej głównych bohaterów fikcyjnych oczywiście. Są tam opisy świetnych zabaw "z wypijaniem" i już mniej świetne, ba ordynarnie brutalne "przebudzenie" w kałużach wymiocin, rynsztokach itp. A później trudne okresy leczenie w grupach AA i nocne koszmary, w których... już, już sięga się po szklankę/butelkę a jej nie ma. Zapewne w ten sposób S. King odreagowuje swój okres zapijaczonego życia.

Ale Stephen King to znakomicie napisana i tłumaczona groza, by na koniec rozpłynąć się w dosyć niemrawych zakończeniach. Spróbujcie "zażyć swoje lekarstwo" - jak wykrzykiwał Jack Torrens do syna Dany'ego i żony Wendy - a przekonacie się, że to nie są "zwykłe" horrory a pogłębiona studia osób w innych stanach świadomości. A zachęcam do niedawno wydanego kryminału "Billy Summers" albo do "Bajkowej opowieści" z odniesieniami do wielu, jeśli nie większości bajek jakie ukochaliśmy w dziecięctwie.