2538. Tu mieszkam 4.0

W poprzednich "Tu mieszkam" wspomniałem, że do Łyny, do najdłuższej rzeki Warmii i Mazur (247 km i kończy się w rosyjskiej Pregole) mam około 150 m., idąc krętą drożyną przez Las Miejski,  do mostu/kładki Justusa. Brzegi 19. kilometrowego kawałka Łyny toczącej swoje, coraz czyściejsze wody, przez Olsztyn połączono wieloma mostami i kładkami - taka konieczność. - Te kijki przed wejściem na drewnianą podłogę mostu są moją osobistą wartością, która pomaga mi iść szybciej usuwając z trzewi więcej kalorii, nie mówiąc już spalaniu naddatków wagowych.

Łyna, dawna: pruska Alna, niemiecka Alle, rosyjska Ława, ma swój "wielowątkowy" początek opodal wsi Łyna. Tych początków, źródełek , nikt nie policzył i chyba nie policzy, gdyż tworzą się nowe, a inne przestają "działać". Jednym słowem jest to dosyć obszerne bagnisko - co sam stwierdziłem będąc tam dwukrotnie - dogodne do obserwacji z pomostu tam wybudowanego. Zresztą, każdy początek czegoś wielkiego, zaczyna się byle czym. Osobiście byłem zdegustowany źródłami Wisły na Baraniej Górze, na którą się wdrapałem, by doznać wielkości Królowej Rzek Polski.

A jak wygląda Łyna widziana z mostu  Justusa dzisiaj? Ot tak jak na przed półgodziną zrobionych zdjęciach. W tym miejscu Łyna żegna się z Olsztynem, by przepłynąć przez główne miast powiatowe województwa przed ucieczką do Rosji. Na terenie Rosji, jeszcze przed  połączeniem się  Łyną z Pregołą, rzekę przegradza "ochronna krata". Krata na której zawisają co większe elementy niesione tam z Polski. Łodzie żaglowe, podwodne, topielce i topieliec, a także nurkowie-szpiegowie.

Z mostu Justusa, dzisiaj Łyna wygląda dziko, naturalnie i zachęca do wędrówek jej brzegiem, na południe do olsztyńskiego Starego Miasta i ku północy do elektrowni wodnej przy ujściu do Łyny rzeki Wadąg.